Επιλέγοντας Setpoint για καταδύσεις Rebreather

Sea Breaze 18:22 Δεν υπάρχουν σχόλια


Στον πίνακα του προηγούμενου άρθρου είδαμε ότι με setpoint 1.3 στα 6 μέτρα βάθος είναι σαν να αναπνέουμε Nitrox 81%.

Αν και υπό προϋποθέσεις θα μπορούσε να είναι πλεονέκτημα, για ρηχές καταδύσεις ή καταδύσεις χωρίς στάσεις αποσυμπίεσης, είναι κάτι το οποίο μάλλον δεν εξυπηρετεί κάποιον σκοπό. Απεναντίας μάλιστα.

Αν για παράδειγμα το rebreather είναι ρυθμισμένο στο 1.3 στην επιφάνεια, τα ηλεκτρονικά του θα δίνουν συνεχόμενες εντολές ψεκασμού, χωρίς όμως να είναι εφικτό να πιάσουν αυτή την μερική πίεση.

Αυτό πιθανότατα θα αποφέρει δυσκολία στην ρύθμιση της πλευστότητας στα ρηχά, όπως επίσης σπατάλη μεγάλης ποσότητας οξυγόνου. 

Για τους παραπάνω λόγους τα ηλεκτρονικά (eCCR) rebreathers έχουν μία ρύθμιση η οποία ονομάζεται Auto setpoint ή αλλιώς Floating ή και Dynamic setpoint.

Αν και σε γενικές γραμμές κάνουν την ίδια περίπου δουλειά, ας δούμε σε τι διαφέρει το Floating setpoint με το Automatic setpoint.


Floating Setpoint
To floating setpoint είναι μια ρύθμιση η οποία χρησιμοποιώντας την «λογική», κάνει αυτόματα αλλαγές στα setpoints κατά την διάρκεια μιας κατάδυσης.

Ένα eSCR για παράδειγμα, χρησιμοποιεί Floating setpoint για να μπορέσει να βρει και να εξιδανικεύσει την ισορροπία ανάμεσα στην αύξηση του χρόνου βυθού μειώνοντας την πιθανότητα απαίτησης αποσυμπίεσης, λαμβάνοντας υπ’ όψιν ταυτόχρονα τη έκθεση σε οξυγόνο και το απόθεμα αερίου.

Κάτι που συνηθίζουν να κάνουν οι χρήστες mCCR είναι να χρησιμοποιούν χαμηλότερο setpoint στην επιφάνεια και να το αυξάνουν – μεγαλώνουν σταδιακά πηγαίνοντας βαθύτερα.

Automatic Setpoint (ASP)

To Automatic setpoint που χρησιμοποιούν άλλες συσκευές λειτουργεί με λίγο διαφορετικό τρόπο.

Σε αυτήν την περίπτωση ο χρήστης – δύτης επιλέγει ένα χαμηλό setpoint για την επιφάνεια ή/και τα ρηχά, όπως για παράδειγμα 0.7 και ένα υψηλό setpoint βάση του μέγιστου βάθους της κατάδυσης το οποίο μπορεί να είναι για παράδειγμα 1.2.

Με αυτή την ρύθμιση διατηρείται η χαμηλότερη τιμή μερικής πίεσης μέχρι ο δύτης να φτάσει σε βάθος που η συσκευή να μπορεί να πιάσει την υψηλότερη τιμή μερικής πίεσης.

Ο σκοπός που εξυπηρετεί είναι ότι δίνεται χρόνος στον δύτη να διευθετήσει θέματα όπως την εξίσωση των αυτιών, τελικές ρυθμίσεις του καταδυτικού εξοπλισμού και τους ελέγχους που πρέπει να κάνει σε επίπεδο ομάδας πριν την έναρξη της καθόδου.

Ένα ακόμα πλεονέκτημα αυτής της ρύθμισης είναι η ευκολότερη ρύθμιση και έλεγχος της πλευστότητας στα ρηχά κατά την διάρκεια των στάσεων αποσυμπίεσης – ασφαλείας.


Επιλέγοντας Setpoint
Από την εκπαίδευση σου στο Nitrox για καταδύσεις αναψυχής θα πρέπει να έμαθες ότι η αποδεκτή μέγιστη μερική πίεση για ένα εισπνεόμενο αέριο είναι το 1.4 ATA και όχι μεγαλύτερη από το 1.6.

Αν ωστόσο έχεις κάνει εκπαίδευση στις τεχνικές καταδύσεις θα έχεις μάθει μεταξύ άλλων να χρησιμοποιείς αέρια για σκοπούς αποσυμπίεσης με μερική πίεση 1.6, όπως για παράδειγμα το καθαρό οξυγόνο στα 6μ.

Στις καταδύσεις rebreather τα setpoints που χρησιμοποιούνται είναι μεταξύ 1.1 και 1.3 λόγω:
  • Της «ταλάντωσης» του οξυγόνου όταν αυτό εισέρχεται στην breathing loop.
  • Της ανάγκης για να παραμείνει ο δύτης μέσα στα όρια έκθεσης σε οξυγόνο.
  • Της πιθανότητας λανθασμένης ένδειξης μερικής πίεσης του οξυγόνου λόγω υγρασίας στους σένσορες.
  • Της πιθανότητας γρήγορης καθόδου που θα οδηγήσει σε ταχύτατη αύξηση της μερικής πίεσης.

Μένοντας λίγο παραπάνω στο setpoint επιφανείας, η μέγιστη τιμή του οξυγόνου μπορεί να φτάσει μέχρι το 1.0, με την προϋπόθεση ότι το σύστημα είναι γεμάτο και δεν εμπεριέχει κανένα άλλο αέριο παρά μόνο καθαρό οξυγόνο.

Για τον λόγο αυτό οι επιλογές του χαμηλού setpoint περιορίζονται από 0.5 έως 0.7 γιατί οποιαδήποτε προσπάθεια για επίτευξη μεγαλύτερου, θα αποφέρει όπως αναφέρηκε και νωρίτερα, σημαντικές απώλειες ποσότητας οξυγόνου.


Έχοντας κατά νου ότι τα ασφαλή όρια για τον ανθρώπινο οργανισμό είναι από 0.16 έως 1.6, επιλέγουμε ένα setint από 0.5 έως 0.7 για να διαχειριστούμε τον φόρτο εργασίας και την απόσπαση της προσοχής εξαιτίας αυτού στο ξεκίνημα της κατάδυσης, μιας και δίνεται αρκετός χρόνος για τον εντοπισμό πιθανών προβλημάτων, όπως για παράδειγμα μια κλειστή φιάλη οξυγόνου, προτού η μερική πίεση μειωθεί σε επίπεδο που να αυξάνεται η πιθανότητα υποξίας.

Ταυτόχρονα, με αυτόν τον τρόπο αποφεύγουμε την γρήγορη και απότομη αύξηση της μερικής πίεσης του οξυγόνου ενώ βυθιζόμαστε, μιας και το χαμηλό αυτό setpoint λειτουργεί σαν δίχτυ ασφαλείας "ελέγχοντας" την σταδιακή αύξηση της μερικής πίεσης του οξυγόνου.

Το επιθυμητό αποτέλεσμα είναι να φτάσουμε στο μέγιστο βάθος κατάδυσης, αυξάνοντας σταδιακά και μένοντας στην υψηλότερη τιμή μερικής πίεσης με την οποία έχουμε προγραμματίσει την κατάδυση, πράγμα που μπορεί να γίνει είτε αυτόματα από την συσκευή rebreather, είτε χειροκίνητα από τον δύτη.     


Αν είσαι δύτης επιπέδου Advanced Open Water ή μεγαλύτερου τότε μπορείς κι εσύ να κάνεις την εγγραφή σου σε ένα πρόγραμμα εκπαίδευσης Rebreather.

Για περισσότερες πληροφορίες επικοινώνησε μαζί μας εδώ 

Δεν υπάρχουν σχόλια :

Δημοσίευση σχολίου

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης ( Atom )